Na przełomie stuleci młodsze pokolenie mężczyzn stopniowo zaczęło ulegać modzie miejskiej. Duży wpływ na odchodzenie od strojów rodzimych miało poznawanie innych kultur podczas emigracji zarobkowej. Stopniowo strój łańcucki został wyparty, pozostając jednak strojem zakładanym na uroczyste okazje.
Na początku XX w. koszule odświętne zaczęto szyć z cienkiego płótna kartonowego. Nowa moda nakazywała wkładanie koszuli w spodnie.
Od końca poprzedniego stulecia zaczęto szyć spodnie zgodnie z krojem miejskim, o wąskich nogawkach.
W tym samym czasie kabat przyjął miejską formę marynarki – tak powstał element garderoby zwany bluzą.
Na przełomie stuleci, pod wpływem mody miejskiej, panowie zaczęli strzyc krótko włosy i przycinać wąsy. W pierwszej połowie XX w. zamiast czapki dłubanki mężczyźni zaczęli nosić czerwone czapki rogatywki z czarnym otokiem barankowym, z przypiętymi po lewej stronie pawimi piórami. Wtedy też zamiast magierek (żaren) zaczęto ubierać baranice.
Powszechnie noszono już buty polskie szyte z czarnej skóry.
Rogatywka (zwana też konfederatką lub krakuską) stała się popularna w modzie szlacheckiej od czasu konfederacji barskiej (1768–1772)!