Dominującym surowcem do wyrobu strojów, było lniane płótno w trzech gatunkach wyrabiane własnoręcznie lub przez wyspecjalizowanych na wsi tkaczy. Wykorzystywano również tkaniny wełniane, sukno, skóry i futra.
Ze zgrzebnego płótna lnianego szyto bieliznę codzienną, gacie i podszewki do żupanów i płótnianek. Z płótna czynowatego natomiast płótnianki, płachty i poszwy na pościel. Krótkie robocze parcianki szyto również z płótna o splocie czynowatym, lecz o osnowie lnianej, a wątku konopnym. Cieńsze i staranniej wybielone płótno lniane wykorzystywano do szycia odświętnych fartuchów, zapasek i koszul. Z tkanin wełnianych robiono spódnice, żupany, szuby i sukmany. Z przędzy wełnianej robiono czapki. Ze skór baranich kożuchy. Ze słomy żytniej lub trawy psiarki pleciono kapelusze.
Na przełomie XIX i XX w. weszły w użycie tkaniny fabryczne. Z płótna bawełnianego chętnie szyto koszule odświętne, ponieważ było ono cieńsze od tkanego w domu i nie trzeba go było bielić (co było procesem długim i pracochłonnym). Tkaniny jedwabne: brokaty, drukowane adamaszki, aksamity i batysty służyły do szycia gorsetów. Natomiast z tkanin wełnianych: tybetów, kaźmirków, brukselinów szyto spódnice. Coraz bardziej popularne stawały się tak zwane rzadkie chustki – szyte z tiulu.
Na jarmarkach można było kupić od garbarzy skórę na buty (jucht i blank). Ze skór baranich robiono kożuchy, które zdobiono aplikacjami z irchy lub safianu oraz strzępkami futra lisiego lub kuniego.
Stroje powszechnie zdobiono kolorową włóczką, jedwabnymi i aksamitnymi wstążkami, fabrycznymi koronkami i krepinami, nićmi jedwabnymi i bawełnianymi, a także cekinami oraz szklanymi koralikami i guzikami. Wykorzystywano również mosiężne ćwieki, klamry do pasów oraz guziczki i pągwice.
