Strój przeworski, podobnie jak łańcucki i rzeszowski, ewoluował z jednego, wspólnego dla tych trzech grup. Powstał on około lat 60-tych XIX w.
Koszule noszone od święta szyto z cienkiego płótna. Miały one rozcięte pazuchy, długie rękawy wszyte w mankiety i kołnierzyk z dziurkami, przez które przewlekano czerwoną wstążkę sznurowaną pod szyją.
Świąteczne spodnie szyto z granatowego lub czarnego sukna. Nogawki wkładano w buty a koszulę wkładano do spodni.
Do tego panowie zakładali duślaki o kolorze granatowym lub czarnym. Posiadały one kieszenie z klapkami oraz rząd metalowych guziczków.
Rolę okrycia wierzchniego spełniał burnus długi do połowy łydki. Szyto go z cienkiego sukna fabrycznego.
Latem mężczyźni nosili czarny kapelusik, którego główkę opasywano wstążką lub czarną aksamitką z klamerką i piórem. Zimą natomiast nosili baranice.
Do stroju odświętnego zakładali buty węgierskie lub buty polskie.
Mężczyźni przestali nosić strój przeworski już na przełomie XIX i XX w.